Skip to content

Podróżuję, dużo jem, a potem to wszystko opisuję!

O MNIE
PODRÓŻE
- EUROPA
- POLSKA
JEDZENIE
PLANOWANIE
INNE
KONTAKT

O MNIE
PODRÓŻE
- EUROPA
- POLSKA
JEDZENIE
PLANOWANIE
INNE
KONTAKT

Home

kontakt/współpraca:

karkapisarka@gmail.com

O mnie

Cześć! Nazywam się Karolina Kołodziejczyk i witam Cię na moim blogu 🍕✈️🍷

Piszę przede wszystkim o podróżach (małych i dużych) i jedzeniu. Mieszkam w Warszawie i często wpadam też do Wrocławia, więc to te dwa miasta najczęściej się tu pojawiają. No i dlatego, że są kulinarnym rajem – ale o tym przekonacie się, czytając moje posty!

Najnowsze wpisy

Spacer po Starych Bielanach Kwiecień 13, 2021
Rozmowa z Tymoteuszem Dziedzicem o gastronomii w czasach pandemii Luty 9, 2021
Popkulturowy zestaw na rozstanie Listopad 2, 2020
Tydzień na wschodzie Sycylii – mój przewodnik Październik 19, 2020
Co warto zobaczyć na Dolnym Śląsku? Wrzesień 8, 2020
Najlepsza pizza w Warszawie Sierpień 23, 2020
Toskania na Kaszubach, czyli mój weekend w Kania Lodge Lipiec 23, 2020
Gościniec Bocianowo – moja opinia, ceny, atrakcje Lipiec 1, 2020

Karka pisarka

karkapisarka

Często rozmyślam, czy to, w jakim mieście miesz

Często rozmyślam, czy to, w jakim mieście mieszkamy, ma wpływ na to, jak nam się żyje, o czym marzymy i jakie mamy potrzeby 🌆

Na miasto jako pewien element życia społecznego szczególnie zwróciłam uwagę przy przeprowadzce z Wrocławia do Warszawy. Ponieważ moja przeprowadzka odbywała się stopniowo (przez pewien czas pół tygodnia spędzałam w jednym mieście, a pół w drugim), dość dobrze mogłam poczuć różnice między nimi. I mimo, że na początku śmiałam się z tekstów typu: „We Wrocławiu to wolniej się żyje” albo „W Warszawie ludzie szybciej chodzą” czy „W stolicy to z każdym musisz się umawiać na trzy miesiące do przodu”, to po dwóch latach mogę stwierdzić, że coś w tym jest.

Jasne, że to przesadzony i przejaskrawiony obraz, ale im dłużej obserwuję życie miast, tym bardziej dostrzegam ich wpływ na nas.

Być może rzeczy, których nie dostrzegamy na co dzień - jak siatka ulic, wysokość zabudowy, historia miasta, przewodnia myśl urbanistyczna, obecność lub brak rzeki, natura i podejście do niej - mają niemałe znaczenie w kontekście stylu życia w danym mieście. Pewne czynniki czy nawet tylko wyobrażenia o nich, sprawiają, że określone miasto przyciąga bądź przeciwnie - odpycha, określone osoby.

To, czego nie lubię, to demonizowanie miast. Myślenie stereotypami potrafi ułatwić odbiór rzeczywistości, ale prowadzi do półprawdy (w najlepszym wypadku).

Często mówiąc, że mieszkam w WWA, spotykam się z niechęcią czy nawet pogardą - wiadomo, Warszawka, hehe, smoothie, tęcza i ćpanko, żeby jakoś wysiedzieć w robocie do 20. To bardzo ograniczona narracja, bo jak dla mnie, najfajniejsza jest tutaj różnorodność.

Są dzielnice, które weekendami wypełniają się spacerowiczami i psami, są te pełne biurowców, te z potężną dawką historii co krok, są kluby i są Schodki, jest wstawanie o 6 na siłownię i kończenie imprezy o 6.

Myślę, że w tej różnorodności można się odnaleźć (a nawet i zakochać). Tylko trzeba dać miastu szansę. Nie zawsze poczujemy chemię, ale może chociaż... ciekawość?

A Wy lubicie miasto, w którym żyjecie?

Niedziela to idealny dzień na umilanie sobie czas

Niedziela to idealny dzień na umilanie sobie czasu 🤍

Ja, jak tylko ogarnę się po wczorajszych baletach 🩹, jadę do przyjaciół na Wilanów oglądać filmy, jeść dobre rzeczy i głaskać zwierzaki. Niczego więcej dziś mi nie potrzeba!

A jak Wasze plany na niedziele?

Gdy ktoś pyta, jak wygląda tworzenie mojego e-bo

Gdy ktoś pyta, jak wygląda tworzenie mojego e-booka... 🍕🍷

📸 @influenceonher

Wszyscy zasługujemy na trochę ciepełka 🌞 Al

Wszyscy zasługujemy na trochę ciepełka 🌞

Ale ja dzisiaj nie o tym. Dużo mówi się o porównywaniu z innymi na insta, ale przede wszystkim w kontekście wyglądu. A akurat dla mnie to jest najmniejszy problem.

Po pierwsze, od dawna nie obserwuję żadnych sportsmanek, insta-modelek itp. Nie mam nic do nich, ale ani to moja estetyka, ani cel możliwy do osiągnięcia, więc bez sensu bombardować mózg nierealnymi obrazami (w ogóle aktualnie mój feed to jedzenie, memy i smutne cytaty, także można powiedzieć, że wyklikałam sobie idealny algorytm 🙃).

A po drugie, na swój wygląd mam ograniczony wpływ, więc w którymś momencie stwierdziłam, że jestem zupełnie okej z tym, jak jest, a progres będę zaliczać raczej w innych dziedzinach.

Wysiłek staram się wkładać w to, żeby lepiej pisać, coś tam więcej wiedzieć czy nabywać nowe umiejętności. I wydawałoby się to super zdrowym podejściem, ale wiecie co? Teraz porównuję się z innymi właśnie w tych aspektach, na które mam wpływ! I czasem to rodzi we mnie dużo więcej frustracji...

To że ktoś robi obłędne zdjęcia, ktoś przepięknie opowiada, ktoś ma wiedzę na jakiś nietypowy temat itd. Patrzę na te wszystkie mądre osoby na insta i zastanawiam się, co ja tu, do cholery, robię!

A potem dociera do mnie, że wpadam w tę samą pułapkę, co kiedyś z wyglądem. Zamiast czerpać radość z tego, że ktoś tworzy fajne treści, porównuję się z nim i zamartwiam. A przecież czyjeś talenty nie umniejszają moim. Tak jak czyjeś piękno nie sprawia automatycznie, że Ty jesteś brzydki. Jesteśmy różni i nie ma sensu szukać w innych punktu odniesienia dla własnej samooceny. I zawsze warto FILTROWAĆ to, co tu widzimy. Nieważne, czy to czyjś tyłek, pięknie urządzone mieszkanie, niesamowite podróże czy stosik przeczytanych książek. To wszystko wykreowany wycinek czyjejś rzeczywistości. Dobrze czasem o tym głośno przypomnieć, bo ten wycinek ma wpływ na to, jak postrzegamy siebie. Borykają się z tym nawet osoby, które tworzą treści i przecież wiedzą, że za każdą ślicznie sfotografowaną kawą stoi pranie, a na każdy polecony ambitny film przypada odcinek „New Amsterdam” czy „Brooklyn 9-9” 😎

Ktoś z Was zauważa taki problem z porównywaniem się nie tylko wyglądem?

Najfajniejsze wspomnienia z podróży są w moi

Najfajniejsze wspomnienia z podróży są w moim przypadku bardzo często związane z jedzeniem 😉

Wrzucam więc kilka ulubionych, w tym np. najlepsze kanapki z najlepszymi serami, jakie jadłam 🧀 (Syrakuzy, Caseificio Borderi), długi wieczór na skale z winem i truskawkami 🍓🍷 w Cinque Terre, pizzę z ricottą w brzegach 🍕w Katanii, croissanty i road trip 🥐 po Lazurowym czy gofry 🧇 w Chałupach.

A jakie Wy macie najlepsze kulinarne wspomnienie z podróży?

(Mam nadzieję, że jeszcze nie śpicie, bo próbu

(Mam nadzieję, że jeszcze nie śpicie, bo próbuję dodać ten post drugi raz po tym jak pierwszy przepadł bez kopii i bardzo bym chciała, żeby ktoś go zobaczył 🥲)

Pewnie nie wiecie, ale na pomysł napisania e-booka wpadłam już prawie rok temu, w czasie pierwszego lockdownu.

Obejrzałam całe „The Good Place”, upiekłam chleb, zrobiłam pizzę i nagle w mojej głowie, wreszcie odciętej od bodźców życia zewnetrznego, pojawiła się myśl. I to myśl całkiem konkretna. Bo gdy tylko postanowiłam, że napiszę e-booka o jedzeniu w Warszawie 🍕🌮🍷, od razu przed oczami miałam sprecyzowaną koncepcję. Wiedziałam, jaką ma mieć strukturę, formę (przewodnik + wywiady) czy wydźwięk. I sądziłam, że zaraz wrócę do Warszawy i w ciągu kilku najbliższych miesięcy skończę całość.

Niestety.

Pandemia wciąż trwa, a gastro jest jedną z najbardziej dotkniętych przez nią branży. W związku z tym i ja mam ograniczone pole do popisu, bo jak tu opowiadać o branży niedziałającej normalnie?

Robię jednak, co mogę, by e-booka wydać w tym roku. Działałam z redakcją, wywiadami (ostatnio np. z dziewczynami z @veganramenshop 🔥), zdjęciami. I, rzecz jasna, piszę. Czego jednego dnia mam dość, a kolejnego kocham ten projekt całym sercem.

Trzymajcie kciuki, żebym w dniu premiery czuła raczej te pozytywne emocje!

📍A na zdjęciach miłość w dwóch aktach - do matcha sernika z sopockiego @calygawel 🍵 Co by nie było tak bardzo warszawsko ;)

Już tęsknię 🤍 Ale w przedpokoju czeka na m

Już tęsknię 🤍

Ale w przedpokoju czeka na mnie walizka spakowana na kolejny, mały trip 🚙 Kto zgadnie gdzie? (podpowiedź: nie będzie to żadne zaskoczenie)

Coś miłego dla Was na zakończenie weekendu 🤍

Moja nowa seria #umilacze, która jest naturalną kontynuacją przeróżnych polecajek z moich Relacji. Spontaniczne polecajki oczywiście zostaną, ale raz na jakiś czas chcę je zbierać i przedstawiać w tej bardziej uporządkowanej formie. Dajcie znać, czy Wam się podoba ten zamysł 🤔

Niedawno zwróciłam bilet samolotowy na marzec,

Niedawno zwróciłam bilet samolotowy na marzec, pewnie wkrótce stanie się podobnie z kwietniem, no ale cóż... 🥲

Jakoś trzeba się w tej nowej rzeczywistości odnajdywać. Czekam na tyle rzeczy, że już powoli gubię się, na co najbardziej. Na wiosnę? Wyjazdy? Otwarcie knajp? Koncerty? Szczepionkę?

A Wy gdzie byście teraz najchętniej się znaleźli? ✈️ Dajcie znać! Może to być dobrze znane, ukochane miejsce, a może być i totalnie dzikie marzenie. Z chęcią poczytam <3

Gdybym poszła na terapię w liceum, być może ni

Gdybym poszła na terapię w liceum, być może nie uzależniałabym swojej samooceny od tego, jak wyglądam. Być może mojego nastroju nie mógłby tak łatwo popsuć trądzik. Być może nauczyłabym się radzić sobie z zazdrością i nie musiałabym nigdy zrobić sobie krzywdy, żeby ktoś zwrócił na mnie uwagę.

Gdybym poszła na terapię na studiach, być może wcześniej nauczyłabym się odpuszczania i czerpania przyjemności z odpoczynku.

Gdybym 1,5 roku temu nie zrezygnowała z psychologa po jednym spotkaniu, być może nie skrzywdziłabym osoby, którą kochałam.

To wszystko gdybanie, a ja powiem Wam, że nie ma, co gdybać. Jeżeli tylko czujecie, że sytuacja zaczyna Was przerastać i nie jesteście w dobrej kondycji psychicznej, to sięgnijcie po pomoc! Ja nauczyłam się tego dopiero niedawno - teraz, gdy widzę, że coś sprawia, że przestaję sobie radzić, umawiam się do psychologa. Uważam, że to super mechanizm i chciałabym, żeby działał u wszystkich na zasadzie odruchu bezwarunkowego (ale też z krytycznym podejściem, bo może się okazać, że z danym terapeutą nam nie zaklika albo będzie po prostu kiepski - nie poddawajcie się wtedy, szukajcie dalej // na Story wspomniała dziś o tym @tu_okuniewska).

Niestety, często zamiast zapisać się do specjalisty, wolimy się sami kisić ze swoimi problemami. Widzę to po znajomych, przyjaciołach. Jesteśmy bardzo pogubionym pokoleniem, które niby jest tolerancyjne i świadome, ale i tak często zaniedbuje swoje zdrowie psychiczne.

Jak boli Cię ząb, to idziesz do dentysty. A jak Twoja psychika jest w rozsypce, to co, udostępniasz słodko-gorzkie memy na Story? Fajnie, ale przede wszystkim to #leczsie!

Dlatego właśnie dołączam do akcji #leczsie zapoczątkowanej przez mojego znajomego @waszkiewicz_maks. Ma na celu promocję zdrowia psychicznego poprzez dzielenie się historiami z nim związanymi. Dzięki, Maks, TO SUPER WAŻNE!!!

Jak tylko macie ochotę, to udostępniajcie dalej całą akcję, a być może i dzielcie się swoimi doświadczeniami. Ściskam!

„Żeby stworzyć dobry związek, musisz najpierw

„Żeby stworzyć dobry związek, musisz najpierw pokochać siebie” - słyszeliście kiedyś to zdanie? 🤨

Czym właściwie jest kochanie siebie? I czy w ogóle dużo jest osób, które tak w pełni za sobą przepadają, akceptują słabości i nie dojeżdżają się od czasu do czasu? To, co zauważam naokoło, to raczej kompleksy, wyrzuty sumienia, wieczna gra w porównywanie się z innymi. Czy to jednak oznacza, że prawie nikt z nas nie jest zdolny do fajnej, dojrzałej miłości, skoro nie potrafimy ogarnąć tej najbardziej podstawowej relacji - z samym sobą?

Lubimy wyobrażać sobie, jak powinien funkcjonować „idealny świat” i w tym świecie chyba faktycznie tak by było. Tworzylibyśmy zdrowe związki po kompleksowej psychoterapii, bez nieprzepracowanych problemów z innych relacji, z dużą dawką samoakceptacji, która sprawiałaby, że nigdy przenigdy nie zrobiliśmy chłopakowi czy dziewczynie sceny zazdrości.

Tylko no niestety żyjemy w Polsce w 2021 roku, do ideałów nam daleko. Dlatego tak sobie myślę, że pracować nad sobą i swoimi emocjami można trochę równolegle do rozwoju relacji. Pogubione duszyczki ostatecznie też mogą tworzyć szczęśliwe związki - szaleństwem byłoby zakładać, że tylko czując się ze sobą dobrze w 100%, możemy poczuć się dobrze z kimś innym. Już te 50% to jest sukces! Wiecie, to takie „selflove pakiet standard” - bez wiecznego samokrytycyzmu, bez nieprzyjemnych spojrzeń w kierunku wałeczka na brzuchu, bez zasypiania z myślą, że samych siebie zawiedliśmy. Nie nazwałabym jednak tego miłością, a kumpelstwem. Jestem spoko, lubię spędzać ze sobą czas i poleżę czasem na macie do akupresury. A miłość to zostawiam dla psa, chłopaka czy idealnie maślanego croissanta. A Wy co myślicie o miłości własnej?

PS Ten post nie jest usprawiedliwieniem dla typów wychowanych przez wilki czy inne dzikie zwierzęta 🐺, którzy do relacji wchodzą z toxic schematami z przeszłości. Byłoby pięknie, jakbyście jednak najpierw skoczyli na terapię, żeby potem oszczędzić jej innym!

PS2 To nic złego, jeżeli dziś, zamiast trzymać dłoń ulubionej osoby, trzymasz pilot do telewizora i rozkminiasz, co puścić na Netflixie. Bridget Jones po raz 37628 pewnie będzie lepszym wyborem niż niż niektóre randki 🤪

Ja wyglądająca tych wszystkich pączków, churro

Ja wyglądająca tych wszystkich pączków, churrosów i faworków 🍩 Ma coś w sobie ten luty 😏

Zmiana perspektywy zmienia nas 🌸

Zmiana perspektywy zmienia nas 🌸

Walentynki? Tłusty Czwartek? 🍩 Dla mnie to wsz

Walentynki? Tłusty Czwartek? 🍩 Dla mnie to wszystko blednie przy dzisiejszym ŚWIATOWYM DNIU PICKI 🍕🍕🍕

Obok takiej okazji nie mogłam przejść obojętnie i przygotowałam dla Was:

📍Powyższą karuzelę z 3 najlepszymi pizzeriami neapolitańskimi w Warszawie. Same sztosy, prawdziwe rzemiosło, poezja smaków. No trzeba sprawdzić!

(A jak tylko Wam się podoba, to będę wdzięczna za udostępnienie tego postu na Story 💛)

📍Z kolei na blogu znajdziecie fragment mojej rozmowy z @tymoteusz_dziedzic, pizzaiolo w @dziurkaodkluczawforcie (czyli numero uno w moim rankingu!).

Całość za kilka miesięcy do przeczytania w moim e-booku, a na razie klikajcie w link w bio po część dotyczącą bieżącej sytuacji w branży gastro. Nie jest to wesoła rozmowa, ale myślę, że bardzo potrzebna. Osoby siedzące w temacie zdają sobie sprawę z tego, jak krzywdzące i absurdalne są obecne obostrzenia, ale dla reszty może nie być to takie oczywiste. Tutaj macie relację z pierwszej ręki. Dzięki, Tymoteusz, za podzielenie się nią z szerszym gronem!

Tyle na dziś, zamawiajcie (DOBRĄ) pizzę, by dzień święty święcić 💘 I polećcie Waszą ulubioną w komentarzach ⤵️

Nad morzem to i nawet przymodeluję coś czasem 🤪

W social mediach tyle mówi się o wdzięczności, że aż czasem zmuszamy siebie, żeby ją poczuć. Nie chcemy wyjść na niewdzięcznych, którzy nie doceniają dachu nad głową, ciepłych ubrań i stałej pracy. Jednak dla mnie wdzięczność to bardziej spontaniczny przypływ emocji niż codzienny rytuał. I tak czułam się właśnie wczoraj, gdy pierwszy raz zobaczyłam zimowe morze...

Kontrast pomiędzy niebieską wodą a bielą zaśnieżonej plaży, na maksa mnie wzruszył! Ogólnie nad morzem ZAWSZE czuję się szczęśliwa, ale teraz chyba podwójnie, bo doszła nowość w postaci zimy. Można było zrobić bitwę na śnieżki na plaży, pić rozgrzewające trunki i zjeżdżać z górki z widokiem na orłowski klif ❄️

I chociaż teraz ledwo mogę podnieść się z łóżka (wyjechaliśmy pociągiem o 6:30, wracaliśmy do WWA o 18:30 i cały dzień na dworze), to w głowie mam błogo 🦄

Dawno się tak nie objadłam jak w zeszły weekend

Dawno się tak nie objadłam jak w zeszły weekend! Sobotniego wieczoru czułam, że każdy krok to niewyobrażalny dla ludzkości wysiłek, a w niedziele nie było dużo lepiej 🐖

Nic w tym jednak dziwnego, skoro miałam okazję przetestować indyjskie jedzonko ze zdjęcia - dziękuję, @restauracja.makalu 🇮🇳, tuż po tym jak jak spróbowałam m.in. croissanta z nutellą 🥐, croissanta z pomarańczą i gorzką czekoladą 🍊czy francuskiego zawijańca 🐌

Na szczęście zostało „odrobinę” miejsca właśnie na:

🍛 butter chicken - łagodny, słodkawy i bardzo smaczny klasyk
🍛 balti chicken - wyrazisty, pikantny i konkretny
🍛 mutton achari - trochę słonawa, ale ciekawa w smaku baranina

Do tego garlic bread 🧄 i zupa tomato 🍅i podkład pod winko musujące i film z przyjaciółmi zrobiony!

A Wy co dobrego ostatnio jedliście? Wiem, że irracjonalne obostrzenia nie sprzyjają kulinarnym przygodom, ale nawet w aucie czy na dowóz można zjeść coś ciekawego i wesprzeć gastro przy okazji 😉

#współpraca

Kilka tygodni temu obiecałam, że opowiem trochę

Kilka tygodni temu obiecałam, że opowiem trochę o moich tatuażach i UWAGA, fanfary: nastał ten dzień 🥳

Dziarki podobały mi się od zawsze i już w liceum założyłam sobie, że kiedyś jakąś zrobię. Dobrze, że nie zrobiłam wtedy, bo skończyłabym z symbolem powstania warszawskiego (naaoglądało się „Czasu Honoru” i miało kiełbie we łbie) albo króliczkiem na kostce (chociaż tego akurat wciąż nie wykluczam!).

🌍Na pierwszy tatuaż zdecydowałam się jakoś 1,5 roku temu - wiedząc na początku po prostu, że chcę go zrobić u @acapulcotattoo, a dopiero potem wybierając konkretny wzór. Padło na kulę ziemską, bo naturalne było dla mnie to nawiązanie do podróży i minimalistyczny styl. Absolutnie uwielbiam ten tatuaż, jest bardzo w moim klimacie i czuję, że pasuje jak ulał!

⛺️🌊 Kolejne dwie dziarki to efekt wyjazdu do Chałup, gdzie (trochę spontanicznie) w kilka osób chcieliśmy sobie wytatuować na pamiątkę po namiociku. Ostatecznie nie wyszło, ale pomysłu nie porzuciłam i w październiku namiot znalazł swoje miejsce na mojej kostce, a „przy okazji” dołączyła do niego fala na lewym przedramieniu. Oba te wzory to pamiątka po chyba najfajniejszym lecie, jakie przeżyłam (mimo pandemii!!!) i cieszę się, że w ten sposób zostanie ono ze mną na zawsze. Dzięki nim upewniłam się też, że dziarki to dla mnie niekoniecznie jakieś super głębokie znaczenie i drugie dno, ale coś, co ma przypominać dobre momenty, po prostu.

👌🏻 Najnowszy tatuaż - dwa małe palce połączone „dziewczyńską” obietnicą, to kolejna prosta historia, która jednak ma dla mnie w sobie coś specjalnego. Wystarczyło jedno zdjęcie przesłane do mojej przyjaciółki na Instagramie i błyskawiczna decyzja, że robimy razem taki wzór na moje urodziny. I tak oto mam na bicku przypomnienie, że kiedyś miałam 26 lat, że miałam z kim zrobić tę dziarkę <3 i że byłam (i pewnie jeszcze długo będę) idiotką - ale to już temat na inną opowieść i to niekoniecznie moją (ciekawskich odsyłam do podcastu @tu_okuniewska).

Wszystkie tatuaże wrzuciłam na Story i tam też oznaczyłam autorów. Możliwe, że 2021 przyniesie kolejną dziarkę - będę update’ować! 💘 A Wy macie jakieś tatuaże albo planujecie robić?

[post skierowany głównie do babeczek; sorry boys

[post skierowany głównie do babeczek; sorry boys]

Wyobraź sobie, że spotykasz prześliczną dziewczynę. Jakie jest pierwsze uczucie, którego doświadczasz? Zachwyt? Czy może raczej podstępna, zjadającą Cię od wewnątrz, ZAZDROŚĆ?🐍

Kiedy pierwszy raz uświadomiłam sobie (albo raczej
- uświadomiono mi), że uroda kogoś innego nie przekreśla mojej, poczułam ulgę. To wydaje się takie oczywiste, ale my, kobiety, kochamy się porównywać z innymi. Wręcz fetyszyzujemy to. Często nie potrafimy ocenić drugiej dziewczyny bez odnoszenia tego do swojej twarzy, figury, ubrania. A to może cholernie męczyć i pogłębiać wrażenie bycia niewystarczającą.

Chciałabym wyjaśnić, dlaczego to sobie robimy, zrzucić winę na social media (na coś trzeba), celebrytów czy nasze mamy, ale tutaj chyba nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Czasem boję się, że mamy to po prostu w swojej naturze. Przeraża mnie to. Szczególnie, jak uświadomię sobie, ile razy nie polubiłam kogoś, bo był „zbyt ładny”. I czułam się przy tej osobie gorzej.

Nie będę czarować: sporadycznie dalej mi się zdarzają takie emocje🤞🏻Ale na szczęście wraz z wiekiem i przeróżnymi doświadczeniami (a także dzięki czytaniu mądrych ludzi!), przeszło mi postrzeganie swojej atrakcyjności jako ulotnej, uzależnionej od tego, z kim akurat jestem w jednym pokoju.

Ja to nie tylko określone rasy twarzy i rozmiar stanika, ale to wszystko, co czyni mnie mną: gestykulacja, mimika, śmiech, ulubione powiedzonka czy rzeczy, które lubię robić. I to na tym buduję swoją pewność siebie 🧱

Jak zwykle się trochę odsłaniam przed Wami, co tak ekscytuję, jak przeraża... Jak tylko macie w sobie trochę chęci, to napiszcie mi, jak to u Was jest z tym porównywaniem się 🙏🏻

Follow

This error message is only visible to WordPress admins

Error: API requests are being delayed for this account. New posts will not be retrieved.

Log in as an administrator and view the Instagram Feed settings page for more details.

Wyszukiwarka

Szukaj:

Archiwa

Archiwa

Kategorie

INNE (40)
JEDZENIE (15)
NAJPOPULARNIEJSZE (11)
PLANOWANIE (19)
PODRÓŻE (67)
- EUROPA (34)
- POLSKA (34)
TERAZ OGLĄDAM (2)
Uncategorized (2)

Theme By ThemeGrill

O MNIE
PODRÓŻE
- EUROPA
- POLSKA
JEDZENIE
PLANOWANIE
INNE
KONTAKT

Szukaj:

Begin typing your search term above and press enter to search. Press ESC to cancel.

Leć do góry